“Ik heb je een weekje niet gezien, vakantie?”
“Ja zoiets, ik was in Windsor samen met mijn klapstoeltje.”
“Oh wow, wel uniek om zo’n huwelijk mee te maken, als je ervan houdt.”
“Ik heb er niet zoveel van meegekregen, want ik was vooral bezig om iedereen op Facebook te laten zien dat ik er was.”
Een niet onvoorstelbaar gesprek tussen twee mensen na afgelopen weekend bij de koffiemachine, toen ik de beelden van het huwelijk bekeek.
Stel je hebt het ervoor over om een paar dagen langs de route te gaan staan, zitten en hangen (hoe ga je plassen, vraag ik me altijd af), omdat je die paar historische seconden wilt ervaren wanneer het bruidspaar prins Harry en Meghan Markle voorbij komt rijden. Ok, dat kan.
Dan is de het eindelijk dé dag. Via schermen heb je gezien dat het paar de kerk gaat verlaten. Enkele minuten later hoor je de eerste paardenhoeven over de weg kletteren. Hier heb je al die ontberingen voor geleden. Je hebt inmiddels net zo’n viezig, vlassig baardje gekweekt als Harry zelf. Wilt misschien wel met hem ruilen, met Meghan meegaan. Enfin, je bent er bij! Je bent getuige van dit historische moment in de koninklijke geschiedenis.
De voorste ruiters schieten voorbij, dan komen de eerste paarden die de koets trekken. Het gaat nu gebeuren. En wat doe je? Je gaat het filmen! Net als al die duizenden anderen.
Het leven gevangen in een doos met foto’s
Zaterdagavond was ik bij een turntoernooi van mijn oudste dochter (3e plek!). Heel ouderwets de videocamera weer eens meegenomen. Digitaal, dat dan nog net wel. De laatste keer dat ik die gebruikte, was denk ik het vorige turntoernooi van 2 jaar geleden. De afgelopen jaren hebben we gemerkt dat het heerlijk is om met zijn allen af en toe nog eens terug te kijken in ons leven.
“We houden het leven gevangen in een doos met foto’s,” zong Harrie Jekkers met het Klein Orkest in de jaren ’80. Het filmen op dit soort momenten heeft een duidelijke doel, hoewel ik direct toegeef dat de meerderheid van de filmpjes op de harde schijf bestaat uit een zelfde soort barbecue, dagen in ons vakantiehuisje en turntoernooien.
Maar het is interessant om te zien hoe je verandert: zoon met lage, schorre peuterstem, papa met raar, wanstaltig, lang haar, mama met, rood, kort, makkelijk, kapsel, papa met nog steeds dezelfde korte broek. Maar het is uniek omdat je het niet op een andere manier kunt terughalen en live kunt herbeleven.
Maar waarom zou je een huwelijk, dat niet je eigen is, dat door een van de grootste omroepen ter wereld is vastgelegd en dus thuis gewoon ergens binnen te halen is, willen filmen met je eigen bibberige telefoon. Ik vroeg het mijn dochter die iets meer is opgegroeid met de hedendaagse technologie en sociale media. “Om te laten zien dat je er bij was.” “Ehm… moet je daarvoor een filmpje maken,” denk ik dan. Geloven mensen dat dan niet gewoon.
Ook bij concerten zie je het vaak. Mensen die 70 euro hebben betaald om eindelijk live Ed Sheeran of anderszins te zien, en gefocust zijn op hun schermpje om maar te filmen. En thuis blijkt de microfoon toch niet zo goed te zijn en hoor je je partner er doorheen zingen. Terwijl de concertregistratie waarschijnlijk toch wel een keer met oud en nieuw langskomt. Ik zou zeggen: geniet live en vergeet die like!
We houden het leven gevangen in een doos met foto’s. En dat is, mijns inziens, de primaire functie en het primaire doel van fotograferen en filmen.